Suetkafa

Paylas

,Tutkulu Kitaplar

Karşıma, yazın sanatına dair düşüncelerimi değiştirecek denli büyük bir olay çıkana kadar, yanlış da olsa, kitapların ve kullanılan dilin göndergesellikten tastamam sıyrılıp şiirselliğe sığınması gerektiğini savunacağım. Tercihlerim, böylesi savunmaların belirleyiciliğinde:

Öyle kitaplar var ki; üzerine nice kanlar ve gözyaşları damlamış yazıldıkları günden itibaren, yücelikleriyle şakakları kanatmış, yanakları ıslatmış. Fakat, kan ve gözyaşı; en az hatırlanandır. Hatırlanmak istenmez. İkisi bir arada, hiç akla gelmez. Ölüm imgesi olur, belki. Kan ve gözyaşı; öldürür öyle kitapları. Kendini gömer eser. Meşe yapraklarının gölgesi altında, ıssız yerlere, serin topraklara gömer.

Öyle kitaplar var ki, meşe yapraklarının sonbaharda mezarı olacak yerleri kazıtır insana. Çok az kişiye denk gelir, gelince gitmez, kurtarıcısının kurtaranı olur. Hatırlanmanın neşesi ve güzele ulaşmak, kelimelerin mucizesiyle kutsanır. Duyular kamçılanır, duygular daha canlı kılar her şeyi. Güçlenen ortak haz, cesetlerin hatıralarına kadar akar meşe ağacının gölgesinde siz diz çöküp kitap okurken. Tutku, ölü kitapları diriltir. Tutkulu kitaplar, ölmez!

Hırsızın Günlüğü ve Çiçeklerin Meryem Anası, Jean Genet.
De Profundis ve Dorian Gray'in Portresi, Oscar Wilde.
Dalgalar, Virginia Woolf.
Rönesans, Walter H. Pater.
Sözcükler, Jean Paul Sartre.

Kimse Jean Genet gibi tutkulu yazamaz. Dorian Gray, hazzın çocuğudur. De Profundis, içten gelip içe karışır. Dalgalar etkisini hiç yitirmez, herdaim coşkun. Rönesans, duygularda da gerçekleşebilir. Yaşanmışlığın yanlızlığı, Sözcükler'i anlamlandırır.