Genet Querelle

Paylas

Arokarya ağaçlarının yaprakları kırmızı, kalın ve tüylüdür, biraz yağlıdır ve kahverengiye de çalar. Bunlar mezarlıkları süsler; uzun yıllar önce ölmüş, yüzyıllar boyunca, bu hala vahşi ve hoş kıyıda dolaşmış balıkçıların mezarlarını süsler. Bu insanlar kayıkları ve ağları çeke çeke zaten kararmış kaslarını bronzlaştırdılar. O zaman, şimdi unutulmuş ama ayrıntıları pek az değişmiş kıyafetleri vardı: Önü V biçiminde adamakıllı oyulmuş gömlek giyiyorlar, kıvırcık, siyah saçlı başlarına çok renkli eşarp bağlıyorlardı. Yalınayak yürüyorlardı. Öldüler. Parklarda da yetişen bu ağaçlar bana onları düşündürüyor. Şimdi hayalet olmuş bu insanlar şakacılıklarını ve ateşli gevezeliklerini sürdürüyorlar: Onların ölmüş olduklarını kabul ediyorum. 1730'lu yılların bir balıkçısını diriltmenin daha iyi başka bir yolu bulunmadığından, daha canlı yaşasın diye, kayalıkların üstünde güneşe karşı ya da akşamları çam ağaçlarının gölgesinde diz çöküp, onun imgesini hazzıma hizmet etmeye zorluyordum. Br gençle birlikte olmak onlardan ayrılmama her zaman yetmiyordu...

jean genet - hırsızın günlüğü, sayfa 124

Ünlü yönetmen Fassbinder'in 1982 tarihli, Jean Genet'in ''Querelle de Brest'' romanından uyarladığı, romanın ana karakterinin ismiyle hatırlanan filminden bir kare, bu yazıda kullanılan fotoğraftır. Romanın en kararsız, bazen de mutsuz ismi sayılabilecek teğmen, hani şu resimdeki, zor şartlar altında, evinden uzakta sürdürdüğü yaşamında ani hisler duyumsamaya başlar fakat hata yapmaktan korkar, sürekli. Taktir edersiniz ki, gemi içindeki yaşam oldukça dişlidir, teğmenin hataları, hazları oluverir. ''Hırsızın Günlüğü''nden daha yoğun bir erotizm içerse bile, cinselliği sanki günlük hayatımızın olağan bir parçasıymış gibi göstermesiyle, daha sakin okuyuşlar sunan ''Denizci'' de, kurnaz kadınlar ve güçlü erkekler arasında cinayetleri ve aşklarıyla güzelleşen Querelle, ne yazık ki, yaptıklarına sebepler bulmak konusunda biraz beceriksizdir, aklı karışır, teğmen kadar olmasa da. Daha sonradan aynı yoldan yürüyecek bu iki karakter, Genet'in ilk eserlerinde görülen ince bir çekingenliğin sembolü ya, bu kararsızlık, tatlı bir çelişkiye dönüşür. Querelle'nin ve teğmenin paradoksları, daha sonraki eserlerde, büyük bir yücelik duygusu altında ezilecektir.