Suetkafa

Paylas

Perihan Mağden Sonuç

‘Perihan Mağden: Bir Giriş’ dedik, ‘Biz Kimden Kaçıyorduk Anne?’ yazısıyla temellendirdik, sıra noktayı koymaya geldi.

‘Biz Kimden Kaçıyorduk Anne?’ hakkında düşündüklerim biraz yumuşasa, kitabın değeri bir nebze daha artsa da, hayal kırıklığım havada kaldı, maalesef. Fakat büyük şeyler vardı, güçlü bir dil vardı, ülkemizde kim bu çaptaydı?

Üzüldüm, çok üzüldüm belki hakkını yedim diye, yedim mi? Bilemiyorum. Yazdıklarımın arkasındayım ama gözümden kaçmış nicelikler olabilir, diye hayıflandım. Takılıp kaldım, çakıldım. Pek tabii son romana takılıp kalmamak lazım, sonuçta bir yazarı tek işiyle eleştirmek abes olur, ayıp olur.

Romanı boş verdik. Genele yatırdık Mağden’i. Sığmadı yattığı yere, sonra ayaklandı. Ayaklandı ve dev gölgesi maskeli insanların yüzüne yansıdı. Böylece Mağden, korkulan oldu/yalancı oldu/sivri oldu/hak etmediği şeyleri oldu ve korkunun belli olması zayıflık olduğundan bahaneler üretilerek karşılık verilmeye çalışıldı kendisine. Her ne kadar Mağden durmasa da, hızı kesildi, kitlesi azaldı bu yüzden. O, kendi dünyasından gözlemleriyle kimi zaman yanlışı göstererek, kimi zaman ise körün gözüne parmak sokarak yolu açmaya devam etti arada yaralar alsa da. Takip edeni de oldu ve birde yollarına tuzaklar kuruldu ve Mağden hala doğru yolda ve en güçlü döneminde ve duracağa da benzemiyor.

Gerçekler, televizyon filan gibi şeylere indirgenmiş hayatımız, siyaset, trajik medyamız gibi şeyler sizi rahatsız ediyorsa gidip kendinize yergiden mahrum, dili yıkarak yeniden yapılandırmanın tazeliğinden bihaber yazarlar arayın. Emin olun, fazla zorlanmayacaksınız.