Bir türlü fırsat bulamadım, fakat fırsatını bulup yeni bir albüm eleştirisi yazsaydım, o yazı kuşkusuz The Horrors üzerine olurdu. İlk albümlerinde fazla pozcu durmuşsalar da, klavye kullanımı konusundaki başarıları yüzünden, onları izlemeyi kesmemiştim. Böyle keskin bir karar almamakla iyi etmişim. Öyle ki, ikinci albümleri 'Primary Colours' benim üç-dört haftamı tek başına sırtladı. Albümü dinlediğim zamanlar, oldukça rahat ve plansızdım. Onların müziğiyle dolan boşluk, katılaştıktan sonra kendini saklıyordu, çünkü sağladığı fayda aslında o boşluk içerisinde yeni algılar açmaktı ve işlevini yerine getirmesinin ardından, kendi de bir çeşit yeni olarak tekrar karşıma çıkacaktı. The Horrors'un Mercury Ödülleri'ne aday olması, aradığım basit nedendi. Bu basit nedenler sayesinde hafıza taranıyor ve öne çıkması gereken farkediliyor. Eğer ödülü kazanırlarsa, artık ödül gibi güncel bir nedende eklenince, bir fırsat yaratmam gerekecek, fırsatını bulup bir albüm eleştirisi yazmam.The Horrors - Mirror's Image
The Horrors - Primary Colours
The Horrors - Who Can Say
0 yorum:
Yorum Gönder